We hebben een serieus probleem



Ik maak langzaamaan wat vorderingen in mijn leesproject. We hebben een serieus probleem. Waarom hou ik van Menno Wigman én Jeroen Mettes? Waarom kan ik veel minder met, bijvoorbeeld, Radna Fabias? Ik moet tegen wil en dank gaan toegeven dat ik, ookal beschouw ik mezelf als weldenkend en dus vanzelfsprekend anti-racistisch en pro-feministisch en wat dies meer zij, toch wel heel erg een witte man ben. En welbeschouwd best wel hetero, natuurlijk niet echt, maar toch. Ik hou bovendien van satire -- te veel? 

Ik zit momenteel in mijn Mettes era (mijn slut era heb ik net afgerond). Ik heb nu even geen tijd voor Anxiety of Influence, dat komt later wel, als ik bijvoorbeeld over mijn Anxiety of Irrelevance heen ben en zo. Ik heb verder nog geen vat op Jeroen Mettes als blogger noch Jeroen Mettes als dichter, dus ik kan daar inhoudelijk weinig over zeggen, behalve dat zijn werk me mateloos fascineert. Dat stelt me evenwel voor een serieus probleem. Ik dacht dat ik eigenlijk wel iets met Vorm wou, en ik had het ook nog over mijn afkeer voor een louter deconstructieve (negatieve) poëtica. Dat is het werk van Jeroen Mettes toch respectievelijk een beetje juist niet en juist wel, denk ik. Menno Wigman vormt een tegenpool op veel manieren. Wigman troost en ontroert. Brengt orde aan in chaos in plaats van chaos in orde. Maakt iets moois van wat lelijk leek. Toch prijkt hij ook in de boekenkast van Arno van Vlierberghe, een Vlaamse experimentele dichter. We zijn ook maar mensen. Maar intussen ben ik wel in een poëticale impasse beland.

Ook al zoiets met le wokisme (neutrale term). Kan ik aan mijn witte, biseksuele heteromannelijke perspectief ontkomen? Wil ik überhaupt vanuit een perspectief schrijven, is dat wenselijk? Onontkoombaar? Is mijn ironic disavowal van seksisme doormiddel van bepaalde grapjes niet juist de voorwaarde om er op bepaalde hoogte naar te blijven handelen, zoals Zizek zo ongeveer ergens (overal) stelt? Hou ik niet óók van Jeroen Mettes -- laat staan Menno Wigman -- omdat ik (witte, mannelijke) herkenning vindt in zijn perspectief? Hoe erg en/of onvermijdelijk is dat?

Ik hoop dat ik een essay mag schrijven over Jeroen Mettes, naar aanleiding van zijn prozagedicht N30 en de kritische receptie daarvan. Natuurlijk mag dat, maar ik bedoel, ik hoop dat ik er ook EC's voor kan krijgen. Ik ben lui.

Problemen! Maar goed ook, anders was ik verveeld dus veel te veilig en verloren voor de poëzie. Ik denk dat ik Habitus ook nog maar een tweede en derde keer ga lezen. Slecht is de bundel niet, dat bedoel ik in ieder geval niet. Maar. We hebben een serieus probleem. Echt.

Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

Spreek mij aan

Een van de dichtbundels waar ik de laatste tijd mee bezig ben is Voor wie ik liefheb wil ik heten van Maria Neeltje Min. Naar ik begrijp uit ergens ooit gelezen was dit bundeltje destijds (copyright: 1966) een heuse bestseller, in een tijd dat er nog poëzie werd verkocht, en ik heb het gelezen in een schooluitgave uit de Grote Lijsters reeks, uit een tijd dat er op scholen nog poëzie werd gelezen. De gedichten voelen klassiek aan vergeleken met wat er nu in gedichtenland plaatsvindt, voor zover ik daar zicht op heb. Vormvast zijn veel van de gedichten nauwelijks te noemen, met trouwens best veel uitzonderingen, maar d'r is wel regelmatig sprake van eindrijm, af en toe een consequent metrum, en bijna altijd wel een dwingend ritme. De titel komt uit de laatste regel van het eerste gedicht: mijn moeder is mijn naam vergeten,  mijn kind weet nog niet hoe ik heet.  hoe moet ik mij geborgen weten?  noem mij, bevestig mijn bestaan,  laat mijn naam zijn als een keten....
Read more

Waarin ik carrière maak

Waarom in godsnaam een blog schrijven als je na 1980 geboren bent? Waarom geen recensies op goodreads, poëzie op instagram plaatsen? Nou, ten eerste heeft een blog iets kneuterigs wat ik heel leuk vind, maar zonder de weerzin die ik voel voor het minstens net zo kneuterige facebook. Een blog heeft iets van de uitstraling van een echte autistische obsessie (ik mag dat zeggen). En die heb ik, echt autistisch ook nog. Ten tweede, als ik hier ooit poëzie plaats (ik schrijf gedichten, jaja) dan ben ik tenminste geen instagramdichter en loop ik ook niet het risico dat het gelezen wordt. Ter derden, soms wil ik iets over een boek zeggen dat ik heb geleesd maar zonder dat het nou per se een recensie is, bijvoorbeeld omdat ik het boek niet heb uitgelezen of omdat ik twee boeken wil vergelijken of iets dergelijks, dus goodreads is uitgesloten. En ik hoef er geen sterretjes op te plakken hier want dat is gewoon kut. Des vierdes, uit mijn observaties blijkt dat een blog samengaat met het professor...
Read more

Naar het paradijs, maar niet echt, en heel langzaam. Over Naar het paradijs van Hanya Yanagihara.

 Deze blog bevat spoilers, denk ik.  Vrijwel elke dag komen er mensen naar mij toe, die mij aanspreken met "Hey, jij schrijft die sigma blog over literatuur toch? De soeplepel?" en dan moet ik ze corrigeren, " Een Soepvork ." "Oh, ja. Wanneer is je volgende post? Ik kan niet wachten!" Excuses. Ik heb het druk met allerlei: ik ben veel aan het snowboarden, skydiven, surfen, freeclimben, enzovoort; ik heb geleerd om in Minecraft binnen 10 minuten de Ender Dragon te verslaan (random seed), en ik heb zeker tien boeken gepubliceerd onder allerlei pseudoniemen (ik sta driemaal in uw top 10).  Ik werk ook aan een langere blog over Harpie van Hannah van Binsbergen, maar dat kan nog even duren. Hetzelfde geldt voor het beloofde vervolg op mijn lezing van Maria Neeltje Min. Even geduld alstublieft. Over geduld gesproken, jezus, wat duurt alles lang in Naar het paradijs van Hanya Yanagihara. Het is een roman die bestaat uit drie delen, 'boeken', die alle dri...
Read more